Το αφήγημα ενός 70αρη το 2100 για το πώς κατάφερε η Ελλάδα να διατηρήσει την πολιτισμική της ταυτότητα τον 21 αιώνα

 

 

 

 

Το άρθρο αυτό στηρίζεται σε αστρολογικά στοιχεία που έχω επεξεργασθεί και τα οποία στοιχεία καλύπτουν την περίοδο 2025 - 2100 και αφορούν σε όλες τις διαστάσεις έκφρασης της υπόστασης του Έθνους και της λειτουργίας του Κράτους αυτοτελώς και σε συνάρτηση με το διεθνές περιβάλλον. Την εργασία αυτή την τιτλοφορώ Ελλάδα 2100.0 : από παρίας σε περιφερειακή δύναμη με ρυθμιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις και θα την δημοσιεύσω στους επομένους τρεις μήνες

Μας αφηγείται, λοιπόν, ο ηλικιωμένος αυτός Κύριος - που θα γεννηθεί το 2030 - το αν και πως η Χώρα και ο Λαός της κατάφεραν να διατηρήσουν την πολιτισμική και θρησκευτική τους ταυτότητα

"Τώρα, στα 70 μου, κοιτάζω πίσω κι αναρωτιέμαι:

Τελικά, άξιζε όλη αυτή η ένταση; Ή μήπως πληρώσαμε υπερβολικό τίμημα;

Η αλήθεια είναι σύνθετη.

Η Ελλάδα του 2100 δεν είναι το χωριό του παππού μου, αλλά ούτε και μια ανώνυμη αποικία παγκοσμιοποίησης.

Έχει: θρησκευτικά –πολιτισμικά όρια, μια Ορθοδοξία λιγότερο “λαϊκή” αλλά πιο συνειδητή, μια εθνική μνήμη που δεν θάφτηκε.

Ο άξονας με το Ισραήλ, παρά την κριτική που δέχτηκε κατά καιρούς, έπαιξε ρόλο –κλειδί: πρόσφερε ασφάλεια, πρόσβαση σε τεχνολογία και πληροφόρηση, κι ένα είδος σιωπηλής αλληλοκατανόησης μεταξύ δύο λαών που ξέρουν πως αν χαθεί η μνήμη τους, χάνονται κι αυτοί.

Για τον ισλαμικό παράγοντα, η ιστορία του αιώνα για την Ελλάδα είναι η εξής: Όχι εξάλειψη, όχι ολοκληρωτική σύγκρουση, αλλά μάχη χαρακωμάτων...άλλοτε πιο σκληρή, άλλοτε πιο διπλωματική, πάντα όμως με την αίσθηση ότι “αν χαλαρώσουμε εντελώς, θα το πληρώσουμε”.

Κι η Ορθοδοξία;

Δεν είναι πια απλώς θρησκεία των χαρτιών. Είναι για κάποιους, θεμέλιο ταυτότητας, για άλλους, μυστικός δρόμος, για άλλους, μνήμη και ρίζα που σέβονται, ακόμη κι αν δεν πιστεύουν συνειδητά.

Το μόνο που δεν είναι ...είναι αυτονόητη  και ίσως γι’ αυτό επιβίωσε.

---

Αν με ρωτήσεις αν φοβάμαι το μέλλον;

Όχι όπως παλιά.
Γιατί ξέρω πια πως η Ελλάδα δεν κοιμάται όρθια.
Πονάει, κάνει λάθη, διχάζεται –
αλλά στο τέλος, όταν ζοριστεί, θυμάται ποια είναι.